Horft fram á veginn

Í dag er mánudagur, enn einn mánudagurinn. Á mánudögum freistast maður oft til að vera bjartsýnni en aðra daga. Á mánudögum eru oft teknar stórar ákvarðanir.

Ég hef verið með ritstíflu undanfarnar vikur. Ekki dottið neitt í hug, ekki getað hugsað neitt. Ég var í alvörunni farin að hugleiða það hvort ég væri með öllum mjalla, hvort ég væri nú dottin niður eina ferðina enn. Nennti engu, hafði engan metnað, langaði ekki til að gera neitt, fannst allt vera einhvernveginn óþarfi. Svona hugsanir drógu mig svo lengra niður.

En lægðir hafa tilhneygingu til að taka enda. Það er sem betur fer oftast þannig. Ég er búin að eyða stórum hluta ævi minnar í lægð, í þunglyndi, í alls konar deyfð og depurð. Tími sem kemur aldrei aftur, tími sem ég hef í rauninni eytt neðanjarðar. Ég kann allar mögulegar og ómögulegar aðferðir til þess að halda mér í lægð. Það var mín tilhneyging, að vera bara í lægð. Kunni það svo vel. Mikið einfaldara að draga bara fyrir, leggjast undir sæng og vola frekar en að drífa mig út, ganga, anda að mér fersku lofti og brosa framan í heimin og framan í sjálfa mig. Það getur verið ákaflega erfitt að rífa sig upp úr lægð og oft auðveldara að gefa öðrum ráð í þeim efnum en að fara eftir þeim sjálfur.

Ég er búin að læra mjög margt síðustu misserin um það hvernig má breyta neikvæðum hugsunum í jákvæðar. Ég er búin að reyna það sjálf hvað máttur hugans er gríðarlega mikill. Ég hef lært að rökræða hugsanir mínar við sjálfa mig og komast að skynsamlegri lausn. Lausn sem færir mig aftur upp á yfirborð jarðar, upp úr svörtu holunni þangað sem sólin skín og lífið brosir. Ég hef lært að í lífinu eru ekki vandamál heldur lausnir. Í stað þess að einblína á erfiðleikana sem upp á koma, þá er árangursríkara að einblína á hvað hægt er að gera til að létta erfiðleikana og gera lífið einfaldara og betra.

Það er ótrúlegt hvað hægt er að breyta eigin viðhorfi og líðan bara með því að yfirfæra neikvætt yfir í jákvætt. Nánast sama hvað það er. Ég sagði eitt sinn við lækninn minn, „ég er algjör djöfulsins aumingi og lúser“. Hann vildi nú ekki kaupa það og spurði hvernig ég hefði komist að þeirri niðurstöðu. Ég hafði engin skynsamleg rök fyrir því, ég sagði bara að ég vissi mæta vel að ég væri aumingi. Gæti ekki neitt, skyldi ekki neitt, væri ekki neitt og svo framvegis. „Nefndu mér dæmi“ sagði þá læknirinn. „Ég er ógeðslega feit og ljót og get ekki haft stjórn á lífi mínu. Algjör aumingi“. Læknirinn horfði bara á mig og sagði svo ósköp rólega „hvað myndirðu segja við vinkonu þína ef hún kæmi til þín og segði svona um sjálfa sig?“. Í huganum vissi ég alveg hvað ég myndi segja og hvað ég myndi gera. Ég myndi umvefja vinkonu mína örmum mínum, hugga hana og segja henni hvað hún væri æðisleg. Hún væri enginn aumingi. Hún ætti í erfiðleikum í lífinu sínu og hún ætti það svo sannarlega skilið að fara að líða betur. Ég myndi segja henni að ég myndi gera nánast hvað sem er til að hjálpa henni að líða betur. Og þetta sagði ég við lækninn. „Af hverju heldurðu að þú sért einhver undantekning frá svona staðreyndum? Af hverju gildir eitthvað annað um þig heldur en vinkonu þína? Af hverju ert þú aumingi í svona aðstæðum en ekki hún?“ var ég þá spurð. Við þessu átti ég engin svör. Ég átti að minnsta kosti engin skynsamleg svör. Mitt eina svar var „Af því bara. Það er svoleiðis hjá mér! Ég er ekkert eins og vinkona mín. Hún á miklu betra skilið heldur en ég!“ Ég var í öngstræti og átti bara barnalega þrjóskuleg svör. Svör sem sýndu eingöngu fram á að ég var komin í sjálfheldu með afstöðu mína gagnvart sjálfri mér og átti ekki aðra leið færa en að hlusta á það sem læknirinn hafði að segja. „Af hverju væri ég eitthvað minna verðug umhyggju og aðstoð en vinkonan?“

Þegar ég fór að skoða sjálfa mig og líf mitt sá ég að auðvitað var ég enginn aumingi. Ég var í rauninni bara hundveik. Feit og ljót! Hvaða bull er þetta?! Hvaða máli skiptir það þótt nokkur aukakíló hafi vafið sig utan um mig? Ljót? Hvað kemur það málinu við? Þetta snýst ekki um útlit eða innræti, gjörðir eða athafnir. Þetta snýst um viðhorf og snýst um hugarfar. Að ná sáttum við sjálfan sig fyrst og fremst. Ég er eins og ég er. Það er enginn annar eins og ég. Ég er á lífi í þessum heimi. Er á lífi núna. Ég á börn sem ég elska meira en allt annað og fyrir mig og fyrir þau vil ég breyta hugarfarinu. Breyta neikvæðum viðhorfum mínum gagnvart sjálfri mér og gera þau jákvæð, til að geta lifað lífinu lifandi.

Í dag er staðan mín allt önnur en ég hef tilhneygingu til að detta niður í lægð. Það er allt í lagi. Það er bara hluti af mér. En ég er búin að læra að þess á milli er ég glöð og kát. Jákvæð og orkumikil. En það sem ég þarf alltaf að minna mig á og má aldrei gleyma, það eru leiðirnar sem ég þarf að fara til að hafa líf mitt gott. Ég þarf að hafa fyrir þessu og ég þarf að sættast við þá staðreynd. Það er fullt af fólki til sem þarf ekkert að hafa fyrir því að líða vel og vera jákvæð og njóta þess sem lífið hefur upp á að bjóða. Ég hins vegar þarf að hafa fyrir því.

Bestu leiðirnar sem ég kann er að hafa nóg fyrir stafni og vera virk. Hafa í bakhöndinni eitthvað skemmtilegt sem ég get gripið til. Eitthvað sem dreifir huganum. Til að breyta hugarfari og bæta lífið þarf að vinna fyrir því. Vakna á morgnana og taka afstöðu og velja hvernig ég vilji hafa daginn. Vil ég brosa? Vil ég vera jákvæð? Já, að sjálfsögðu vil ég það. Mér líður langbest þannig. Ég þarf að borða reglulega, hollt og gott. Þegar líf mitt er á því róli líður mér langbest. Ég þarf að sofa nóg. Ég þarf að gera hluti sem mér finnst gaman að gera. Þarf að hreyfa mig. Og það sem er best er að þessar aðferðir duga fyrir alla.

Hvers vegna ætti ég ekki að gera það sem veitir mér vellíðan og gefur mér orku, gleði og jákvæðni? Ég þarf að taka lyf á hverjum degi við mínum sjúkdómum og ég geri það með glöðu geði. Finnst sjálfsagt mál að gera það sem ég þarf til að halda sjúkdómunum niðri, þótt það kosti pilluát og aukaverkanir. En sjúkdómarnir eru bara einn partur af mér og ekkert mál að taka pillur til að halda einkennunum niðri. En af hverju skyldi ég ekki alltaf borða reglulega, gera skemmtilega og uppbyggilega hluti, sofa nóg, hlúa að sjálfri mér? Er það ekki alveg jafn nauðsynlegt og að taka lífsnauðsynleg lyf við sjúkdómum? Og þar kem ég aftur að viðhorfi og hugsunum.

Það sem við hugsum skiptir megin máli. Hugarfarið okkar. Við hugsum skrilljón hugsanir á dag. Allskonar hugsanir. Um okkur sjálf, vinnuna, börnin, tilfinningar, makann, fjármál, áhugamál og svo mætti lengi telja. Yfirleitt vitum við upp á hár hvað er best fyrir okkur sjálf, við bara förum ekki alltaf eftir því. Um leið og við gerum hluti sem við ætluðum ekki að gera eða eru öðruvísi en við vorum búin að ákveða fer hugsanaferli í gang. Hugsanaferli sem oftar en ekki brýst út á neikvæðan hátt – gagnvart okkur sjálfum. Ég kýs að kalla þetta hugsanaferli sjálfsniðurrif. Hugsanir á borð við „af hverju klúðra ég öllu? Af hverju get ég aldrei verið almennileg? Af hverju þetta og af hverju hitt. Allt neikvætt í eigin garð!“ Að standa kyrr í niðurrifsstarfsemi gagnvart sjálfum sér. Þetta niðurrif, þessi neikvæðni leiðir af sér neikvæðar tilfinningar, vanlíðan, oftar en ekki höfuðverk eða magaverk, stress, þreytu og vonleysi. Ef ég hugsa þetta skýrt þá sé ég að líklega myndi mér aldrei detta í hug að dæma aðra jafn ákaft og ég hef dæmt sjálfa mig. Ég mátti ekki gera neitt rangt, mátti ekki bara alls ekki gera mistök eða neitt slíkt. Ég var aðframkomin af  fullkomnunaráráttu.

Það er hugarfarið sem við getum stjórnað. Við erum í brúnni og við ráðum sjálfar. Hugarfarið er það sem knýr okkur áfram til mikilla verka. Það krefst mikillar vinnu í byrjun, en það er með ólíkindum hvað sú vinna skilar okkur mikilli gleði og mikilli ánægju á endanum.

Stöndum með okkur sjálfum. Gerum það sem við getum til að lífið okkar sé eins og við viljum hafa það.

Það gerir það enginn fyrir okkur, við gerum það sjálfar!

Munið góða spakmælið:  "Það hefur enginn þurft að leiða þig í freistni, þangað hefurðu gengið ein og óstudd!" Þessi setning á vel við ákaflega margt í okkar lífi. Freistni getum við svo skilgreint á margan hátt. Hún þarf svo sannarlega ekki eingöngu að eiga við matvæli. Við föllum í freistni mörgum sinnum á dag. Leggjast í sófann í staðinn fyrir að fara út að ganga eða í ræktina, setjast fyrir framan sjónvarpið og horfa á eitthvað tilgangslaust í staðinn fyrir að hringja í vinkonu, fá okkur eitthvað að borða sem við ætluðum okkur ekki að borða.

Munið mig svo um samviskubit - þau eru yfirleitt ekki af hinu góða. Við erum snillingar í því að fá samviskubit yfir öllu og engu, sérstaklega ef við tökum okkur sjálfar framyfir aðra. Það að burðast með samviskubit er algjör óþarfi - þetta er vond tilfinning og mikið niðurrif.

Ég get látið mér líða vel, ég kann aðferðirnar. Áhrifaríkasta aðferðin er að snúa neikvæðum hugsunum yfir í jákvæðar. Það er með ólíkindum hvað jákvætt og opið hugarfar er dásamlega gott. Það er svo frelsandi. Okkur eru allir vegir færir, við getum gert það sem við viljum. Það sem við þurfum að hafa í huga erum við sjálfar. Eigið sjálf. Það veltur allt á því hvaða viðhorf við veljum okkur og hvernig við ákveðum að lifa.

Deginum í gær get ég ekki breytt, hann er fortíð, hann er búinn og farinn. Ég get lært af honum og tileinkað mér með skynsemi og þakklæti það sem miður fór til að geta gert betur. Ég get litið á allt það góða sem gerðist og nýtt mér það sem lærdóm til að halda áfram að gera vel. Morgundagurinn er framtíð, óráðin gáta sem ég get ekki séð hvernig verður og get því ekki ákveðið hvernig verður.

 

En það sem gerist í dag er nútíð. Ég get ráðið því. Ég get haft áhrif á það sem ég geri í dag, það sem ég geri núna. Það ætla ég að gera. Ég lifi fyrir daginn í dag og geri mitt allra besta til að dagurinn í dag verði besti dagurinn minn.

 

Ást og friður

Berglind

Athugasemdir

[Supriya (IP-tala skráð) 10.3.2010 kl. 07:15]

Takk sæta ;) ég tek þetta til mín.. hehe

Knús;*