Heilsuátak Rósanna

Mjög margar konur tala um að þær séu hundleiðar á því að það gangi ekkert í vinnunni með þær sjálfar. Mataræðið er alls ekki eins og þær vilja, þær ná engri stjórn á málunum, þær hreyfa sig þegar þær komast í leikfimistíma – annars ekki neitt, sjálfsmyndin er í rugli og já, bara almenn óánægja með sjálfar sig.

Besti vinur þunglyndis og depurðar er hreyfingarleysi.

Það sem mig langar til að gera er að við tökum okkur saman og byrjum á fullu þann 3. maí, í „átaki“ að breyttum lífsstíl. HEILSUÁTAK RÓSANNA.

Við setjum markið hátt, en það er samt raunhæft. Hver kona vinnur þetta fyrir sig, á sínum forsendum, en við erum þó allar saman. Engin gerir það sem hún ekki vill. Við gætum til dæmis ákveðið að kvöldi hvað við borðum næsta dag og hversu mikið. Bara hafa þetta einfalt. Borða á fyrirfram ákveðnum tímum og ákveða hvað við ætlum að borða mikið. Einu sinni á diskinn. Gerum jafnvel matseðil fyrir vikuna. Borðum 3 aðalmáltíðir yfir daginn: morgunmat, hádegismat og kvöldmat og borðum svo 1 – 2 millibita, sem geta verið ½ - 1 ávöxtur, tómatur, melónusneið, nokkur vínber og slíkt.

Drögum úr neyslu kolvetna seinni part dags og aukum neyslu á próteinum og trefjum. Sukkdagur er einu sinni í viku – ef við viljum.

Þetta á ekki að vera erfitt. Auðvitað er það smá „átak“ að koma sér af stað! Það er ekki auðvelt að losna út úr vítahring óreglulegs mataræðis og hreyfingarleysis. Þetta er spurning um að við stöndum saman, ein fyrir alla og allar fyrir eina og að sjálfsögðu hver fyrir sig. Hvetjum hver aðra áfram. Verum duglegar að mæta í leikfimi, labba stiga í staðinn fyrir að taka lyftu, leggja bílnum fjær verslunardyrum en við erum vanar svo við þurfum að labba smá spöl. Fara í gönguferðir þá daga sem ekki er leikfimi.

Fundir verða á tveggja vikna fresti þar sem við förum í gegnum það sem á undan er gengið.

Vigtun og mæling. Það er valkvætt. Það er í boði, en margir vilja ekki nýta sér slíkt. Það er ekki gott að vera þræll vigtarinnar, skapsveiflurnar sem við verðum fyrir ef vigtin sýnir ekki það sem við viljum, er ekki ákjósanleg uppákoma, en ég skal með glöðu geði vigta fyrir og eftir ef það eru einhverjar sem það kjósa :)

Ég verð dugleg að dreifa til ykkar uppskriftum af hollum réttum sem þið getið prófað. Við verðum duglegar að kíkja á tölvupóstinn og senda fyrirspurnir og segja hvernig gengur. Ég er til dæmis nánast alltaf við tölvuna.

Fiskur þarf að vera oftar á borðum okkar :) Kjúklingur :) Ávextir og grænmeti :) Gróft korn, hnetur og fræ :) Ég er samt ekki að tala um að við séum að fara á eitthvað annað fæði en fjölskyldan er á – best væri ef fjölskyldan tæki þátt og vildi prófa nýjar uppskriftir með okkur. Þessi matur er hollur fyrir alla :)

Við ætlum að takast á við matinn, læra að umgangast hann og hemja skammtastærðirnar.

Er ekki svolítið spennandi bara að fara jákvæðar, ákveðnar og sameinaðar inn í sumarið? Með rétta hugarfarið og rétta andann að vopni?

Við erum allar einstakar rósir, við erum allar perlur og við erum í hópnum á okkar eigin forsendum :)

Námskeiðið er frá 3. maí til 30. júní og kostar 19.900. Innifalið er leikfimi 3x í viku, reglulegir fundir á tveggja vikna fresti, vigtun og mæling fyrir þær sem vilja, hvatning, ráðgjöf, stuðningur, fróðleikur, gögn, uppskriftir o.fl. o.fl. Að auki er öll aðstaða í Mecca Spa, heitur pottur, gufubað, sundlaug, tækjasalur og fleira.

Er ekki málið bara - HEILSUÁTAK RÓSANNA ?

Lúv,
Berglind

Minn eigin valkostur

 

Í dag er apríl hálfnaður. Allt á suðupunkti á Íslandi. Landið spýr eldi og brennisteini og pólitíkusar og útrásarvíkingar pota og pikka hver í annan yfir skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis. Enginn viðurkennir neitt né biðst fyrirgefningar af einlægni. Þó hafa þeir tækifæri til þess núna. Það er þeirra valkostur að gera það ekki.

En hvað með okkur hin? Hverjir eru okkar valkostir í lífinu? Hverjir voru og eru mínir valkostir?

Ég er að verða 39 ára. Fyrir 4 árum hóf ég ferðalag mitt í átt til lausnar frá átröskun og þunglyndi. Frá því ég man eftir mér hef ég verið meira og minna þunglynd og döpur. Ég var orðin mjög virk í átröskun um 18 ára aldur. Svelti mig í tíma og ótíma og hakkaði í mig þess á milli. Óánægð með sjálfa mig. Vildi vera önnur en ég er og reyndi ýmislegt til þess. Um tvítugt fór ég svo að kasta upp og svelta mig þess á milli. Alltaf í átaki. Aldrei ánægð með mig.

Það hefur gengið upp og niður í mínu lífi, alltaf. Ótrúlegustu hlutir hafa komið fyrir. „Been there, done that!" Þegar ég lít til baka finnst mér eins og sagan mín sé frekar kvikmynd eða bók sem ég hef lesið og man eftir. Mynd eða bók sem höfðu djúpstæð áhrif á mig. Í dag, þegar ég er í virkilega góðum bata hugsa ég um fortíð mína með hálfgerðum trega. Mikið ofboðslega var ég hræðilega veik. Í eitt ár sótti ég fundi hjá OA samtökunum. Þar blasti við á hverjum fundi setningin: „Eymd er valkostur". Þúsund sinnum hefur þessi setning ómað í höfðinu á mér. En hvað er eiginlega átt við með þessum orðum?

Ég túlka þessi orð þannig að átt sé við að andlega eymd, hryggð. Að vanlíðan sé valkostur. Við berum ábyrgð á okkur sjálfum, okkar vellíðan, okkar hamingju. „Hver er sinnar gæfu smiður!"

Þegar ég var sem veikust af átröskun var minn valkostur í rauninni eymd. Ég vildi vera í vanlíðan. Kunni það langbest af öllu. „Þangað leitar klárinn sem hann er kvaldastur!" Ég skil ekki nákvæmlega hvað þetta þýðir - en ég held að þegar maður er andlega kvalinn, eins og ég hef eytt stærstum hluta minnar ævi í að vera, þá leitar maður frekar í vanlíðan en vellíðan. Það er það sem maður kann. Ég kunni upp á hár að líða illa. Vissi nákvæmlega hvað ég þurfti að gera til að líða betur - ég bara gerði það ekki. Mér fannst ég svo innilega ekki eiga það skilið að líða vel. Ég óskaði sjálfri mér alls ills. Ég hafði ekkert álit á sjálfri mér, sjálfsmatið var í rúst, sjálfstraustið var ekkert. Ég faldi mig ofan í „stóru, svörtu, djúpu holunni" minni í algjörri einangrun minna eigin döpru hugsana og tilfinninga. Mikið ofsalega langaði mig samt upp úr holunni, ég vissi bara ekki hvað beið mín fyrir utan. Þekkti ekki þá tilfinningu að líða vel. Raunverulega líða vel. Vera örugg. Treysta.

Auðvitað voru ekki allar stundir mínar slæmar. Skárra væri það nú. Auðvitað var oft gaman, ég leyfði því bara ekki að endast. Ávítaði sjálfa mig endalaust í huganum. Það voru engin takmörk fyrir því hvað ég gat niðurlægt, skammað, pínt og kvalið sjálfa mig. Út af gjörsamlega öllu. Allt var mér að kenna. Þvílíkur drami. Hugsa sér að ég hafi haft örlög svo margs í höndum mér - allt var mér að kenna! Þvílík rangtúlkun. Ég var alltaf að reyna og reyna og reyna að ná áttum. Reyna að vera eitthvað merkileg. Reyna að vera fullkomin. Mátti ekki gera mistök. Enginn mátti vita af minni átröskun. Og enginn vissi. Ég reyndi að ganga í augun á fólki, vera eins og ég hélt að aðrir vildu að ég væri. Fór langt, langt út fyrir allt sem gat verið ég. Fjarlægðist sjálfa mig og allt sem snéri að sjálfri mér. Á endanum þekkti ég ekki sjálfa mig. Vissi ekki hvar ég var, hvert ég ætlaði að fara eða hvaðan ég kom. Ég æfði yfir mig í ræktinni og var þar öllum stundum. Vann og vann, tók að mér öll verkefni sem mér voru rétt - ég gat ekki sagt nei. Þekkti ekki mín eigin mörk. Fannst að ég hlyti að verða að gera öllum til hæfis þótt ég sjálf sæti algjörlega á hakanum í staðinn. Ég var endalaust að. Hræddist höfnun meira en allt. Alltaf á fullu. Vinna, skóli, ræktin, svelti, ofát, uppköst, grátur. Reyna að þóknast. Reyna að vera almennileg. Hræðileg stanslaus og endalaus vanlíðan.

Mér verður hugsað til allra kvöldanna og allra helganna, jólanna og sumarfríanna þar sem ég lá heima hjá mér, úrvinda eftir „sýndarmennsku" dagsins. Álagið við að fela raunverulega vanlíðan mína var gríðarlegt. Slökkti öll ljós og dró fyrir alla glugga. Sat og starði út í myrkrið og grét og niðurlægði sjálfa mig til skiptis. Fór ekki neitt. Talaði ekki við neinn - ekki nema ég þyrfti. Enginn mátti vita hvað var í gangi.

Aumingja börnin mín. Ég reyndi eins og ég gat að vera þeim góð móðir. Reyndi að veita þeim eins mikla ást og ég gat. Við vorum reyndar mjög flott „team" ég og börnin. Miklir vinir. Enda alltaf saman. Við erum ennþá mjög flott „team". Blessuð börnin mín. Þau eru óendanlega mögnuð. Takamarkalaus er ást mín á þeim og þessar elskur stóðu alltaf með mömmu sinni. Ég lifði fyrir þau. Fyrir þau þurfti ég að vakna á morgnana og fara út úr húsi. Fyrir þau þurfti ég að vinna svo ég gæti gefið þeim að borða og veitt þeim föt og skjól og allt hitt sem börn þurfa.  

Ég var 34 ára gömul þegar ég fór af einhverri alvöru að gera eitthvað í mínum málum. Þá var ég flutt til Reykjavíkur, komin í Háskóla og einhvernveginn átti allt að vera svo gott. Það bara var það ekki. Á árunum 2004 og 2005 náði ég botninum. Ég var í algjöru rugli. Átröskunin tók allan tíma sem ég átti. Ég gat ekkert gert. Ég var þræll átröskunar og eigin vanlíðunar. Fangi þráhyggjunnar. Ég var í fíkn. Held að það sé hægt að útskýra þetta best þannig. Ég vissi ekki hvað snéri upp eða niður í sambandi við sjálfa mig. Var alltaf að fá einhverjar svaka hugmyndir um að mér liði nú betur ef ég gerði þetta og ef ég gerði hitt og ef mér fór að líða aðeins betur þá gerði ég eitthvað til að góða líðanin tæki enda. Ég átti ekkert gott skilið.

Á OA fundum árið 2004 fann ég á endanum nokkur svör. Ég fann þetta dæmalausa stjórnleysi, endalausu sjálfselsku, hvernig ég vildi að aðrir væru gagnvart mér. Ég fann gremjuna, óttann, hömluleysið, meðvirknina. Þarna var fólk sem deildi nákvæmlega sömu tilfinningum og ég. Þeim leið eins og mér. Þótt ég væri tugum kílóa léttari en sumir þá fann ég mig í þeirra frásögnum. Átröskun er geðsjúkdómur. Föst í höfðinu á manni. Líðanin hefur ekkert með kílóafjölda að gera. 10 kílóum léttari, 20 kílóum þyngri. Mér leið alltaf illa og vildi alltaf verða grönn. Ég fór í gegnum 12 sporin hjá OA og það var rosaleg vinna. Ég skrifaði og skrifaði tilfinningar ævi minnar. Í heildina voru listarnir mínir sem ég vann í sporavinnunni um 150 blaðsíður alls. En þrátt fyrir þetta náðu augu mín ekki að ljúkast upp fyrir alvöru. Á endanum datt ég í sama farið aftur - ennþá lengra niður.

Í febrúar 2005 var ég greind með flogaveiki eftir að hafa legið milli heims og helju á Borgarspítalanum. Búin að fara 4 sinnum á tveim mánuðum með sjúkrabíl vegna flogakasta. Ég var ennþá í bullandi átröskun þarna. En viðurkenndi það ekki samt. Gat ekki viðurkennt það. Ég skammaðist mín niður fyrir öll velsæmismörk. Það eina sem komst að hjá mér var að ég vildi verða mjó. Ég hélt að öll mín vandamál myndu leysast bara við það eitt að verða mjó. Allir myndu taka mig í sátt og öllum myndi líka við mig. Ég var farin að ganga ansi hreint langt í þessari viðleitni minni að verða mjó. Þarna á þessum tímapunkti hrundi líf mitt alveg á botninn. Ég varð að hætta í skólanum, mátti ekki keyra í heilt ár og var þjökuð af aukaverkunum lyfjanna sem ég þurfti að taka til að halda flogunum niðri. Á örskömmum tíma fór líðan mín niður í dýpstu svörtu holu sem ég hef kynnst. Átröskunin var gjörsamlega á milljón. Ég þyngdist töluvert af öllum nýju lyfjunum og tilfinningin var algjörlega að bera mig ofurliði. Mig langaði ekki að taka lyfin, en mig langaði heldur ekki að fá flogakast. Ég átti raunverulega ekki mikið eftir. Veit ekki einu sinni á hverju ég keyrði. Ég hélt þó alltaf áfram - einhvernveginn liðu dagarnir. Ég er viss um að ég væri ekki hérna megin móðunnar miklu ef ég hefði ekki haft börnin mín hjá mér. Elsku börnin mín. Þau fengu hrikalegt áfall þegar ég veiktist svona. Flogaveiki. Þau hafa ekki náð sér ennþá. Mamman þeirra, sem alltaf hafði verið þeirra stoð og stytta, vinur og félagi, hraust og sterk, var nú orðin hálfgert grænmeti. Ég gafst upp. Vildi bara að þetta tæki enda. Varð eiginlega nákvæmlega sama um allt - nema börnin mín. Ég vildi ekki kveðja heiminn þeirra vegna. Tilhugsunin um börnin mín hélt í mér lífinu. Hvað yrðu um þau ef mín nyti ekki við?

Og, öll él birtir upp um síðir. Ég fékk tíma hjá geðlækni og fór loksins fyrir alvöru að gera eitthvað í mínu andlega svartnætti. Ég gekk daglega með skrifblokk á mér og var dugleg að skrifa niður það sem ég sá, hugsaði og heyrði. Bæði neikvætt og jákvætt. Hugsanir mínar fóru á blaðið. Gerði alls konar tilfinningalista. Ég ætlaði að fá bata. Mig langaði í líf með börnunum. Fór suma daga hring eftir hring með strætó bara til að geta skrifað. Eftir 11 mánuði á endurhæfingu heima var ákveðið að framlengja endurhæfingartímabilið svo ég gæti nú tekið á öllu sem ég átti til að ná bata og læra að lifa með flogaveikinni. Í 8 mánuði í viðbót, samtals 19 mánuði var ég í endurhæfingu. Og ég nýtti mér svo sannarlega þetta tímabil.

Ég gerði margar breytingar til batnaðar á þessu tímabili til að gera líf mitt og barnanna viðráðanlegt og gott. Félagsþjónustan í Reykjavík veitti mér ómetanlega hjálp. Læknarnir mínir líka. Ég var svo ákveðin í að fara í bata. Ég flutti með börnin og bjó okkur heimili á nýjum stað í Reykjavík. Það var dásamlegt. Í byrjun febrúar 2006 vaknaði ég einn morgun og eitthvað var breytt. Það var eitt ár liðið frá því að ég fékk síðast flogakast. Ég mátti á næstu dögum fara að keyra bílinn minn aftur. Ég fylltist bjartsýni. Í fyrsta sinn á ævinni fann ég hvað mig langaði í bata. Ég mundi eftir orðum heimilislæknis míns fyrir austan þegar ég fór eitt sinn til hans, alveg að niðurlotum komin. Þá sagði hann: „Besti vinur þunglyndis og depurðar er hreyfingarleysi!"

Auðvitað vissi ég að ég þyrfti að hreyfa mig. Ég var bara hrædd við það, vildi ekki lenda aftur í viðstöðulausa vítahringnum sem ég var í áður. Ég hafði ekki hreyft mig í 3 ár. Ég fór á fætur og fann að ég þyrfti að finna mér einhverja hreyfingu. Eftir smástund dreif ég  mig í Baðhúsið til að fara í Pilates. Í 4 mánuði samfleytt fór ég í hádeginu á hverjum einasta virkum degi í Baðhúsið til að hreyfa mig. Það var æðislegt að vera þar. Bara konur og þetta gerði mér ákaflega gott. Ég fór að vinna með matinn, borða reglulega og ákveða fyrirfram hvað ég ætlaði að borða og hversu mikið. Ákvað það helst daginn áður. Borðaði ekki mat sem ég vissi að væri „ofáts" matur. Borðaði á fyrirframákveðnum tímum. Oft varð ég að stilla símann minn á hringingu til að minna mig á að borða reglulega. Þetta var góður tími. En þetta var erfitt. Þegar fór að líða að vori fann ég að ég var komin í þörf fyrir að fara að gera eitthvað annað en að vera heima. Ég sótti um vinnu sem ég svo fékk og byrjaði á vinnumarkaðnum aftur eftir 19 mánuði í endurhæfingu.

Vinnan já. Mér líkaði vel framan af. Á endanum fann ég samt að ég var ekki nærri nógu sterk til að takast á við það andrúmsloft sem ríkti á vinnustaðnum. Mér fór að hraka aftur andlega. Á endanum var svo komið að ég stóð varla undir sjálfri mér. Ég fékk veikindavottorð og hætti í vinnunni. Við tók endurhæfing og enn eina ferðina var ég komin í uppbyggingu. En það var öðruvísi í þetta sinn. Ég var miklu sterkari en áður. Komin rosalega langt í bata þrátt fyrir allt. Það var birta í kringum mig og mér fannst ég ekki aumingi fyrir að hafa hætt í vinnunni. Ég fann bara fyrir létti og löngun til að verða heil.

Nú er liðið ár. Ég dreif mig í Háskólanám og mér gengur vel. Ég þarf þó stundum að hafa fyrir lífinu. Þarf að hafa fyrir því að gera suma hluti. Þarf að læra að setja mér mörk - draga línurnar. Ég hef ekki mikla einbeitingu og finn að ég er ekki eins skörp og ég var. Líklega eru lyfin eitthvað að vesenast þar. En ég er á góðri braut. Ég leiðbeini dásamlegum hópi kvenna í leikfimi og reyni að passa mataræðið. Þessi hópur er að gera kraftaverk fyrir mig.

Átröskunin er samt aldrei langt undan. Hugsanir í þráhyggju og hömluleysi koma oft upp í hugann. Ég hef náð upp þyngd í vetur, sem er gott. En það að þyngjast kallar á gömul viðbrögð. Ég reyni eins og ég get að berjast á móti. Gömlu tilfinningarnar um „stóru, svörtu, djúpu holuna" mína sækja stundum á mig. Þá langar mig ekki að vera góð við sjálfa mig. Þá dett ég í svartnætti. En það stendur aldrei lengi. Munurinn á því núna og áður er sá að ég hef lært að einangra mikið til ósjálfráðu neikvæðu hugsanirnar sem endalaust herja á mig og set jákvæðar í staðinn.

Lífið mitt er dásamlegt í dag og ég er ekki að grínast þegar ég segi að það er til líf eftir átröskun.

Meira að segja gott líf :)

Með friði og kærleika

Berglind

Hvernig höndlum við hamingjuna?

Stundum heyri ég fólk, sérstaklega konur tala um að þessi eða hinn eða þetta eða hitt geri þær ekki hamingjusamar. Þangað til aðeins fyrir örfáum árum trúði ég því að hamingja mín væri undir öðrum eða öðru komin. Mikið væri lífið ósanngjarnt ef við bærum ábyrgð á hamingju annarra.

Lífið okkar er alltaf fullt af hindrunum. Það koma upp ýmis mál sem við vitum ekki hvernig við eigum að snúa okkur út úr. Við upplifum þessi mál oft eins og nú sé lífi okkar hreinlega lokið. Sama má segja um suma daga þar sem verkefni hlaðast upp. Við sjáum ekki út úr augunum fyrir verkefnum. Lífi okkar er lokið. En er það svo?

Nei, auðvitað ekki. Ekkert tímabil í lífi okkar er gallalaust og hindrunarlaus. Því síður fyrirhafnarlaust. Við þurfum að hafa fyrir þessu. Því fyrr sem við gerum okkur grein fyrir því, þeim mun betra verður líf okkar. Við þurfum að taka ákvörðun um að velja hamingju, að velja það að hafa hamingjuna í okkar lífi. Lífið er fullt af lausnum. Við öllum uppákomum eru til lausnir. Líttu í kringum þig og sjáðu lausnina. Ó, hve líf okkar yrði mikið einfaldara ef við hugsuðum meira í lausnum!

Við erum alltaf að bíða. Við getum ekki orðið hamingjusamar núna af því að við erum í skóla og verðum að klára það helst á núll-einni, með tíu í öllu! Kannski erum við að bíða eftir því að geta farið aftur í nám. Þurfum að klára að safna pening, borga upp þetta lán, gera þetta, gera hitt - og þá get ég farið í nám. Á meðan er lífið í bið. Og við lufsumst áfram.

Hættum að bíða. Förum að gera :) Hættum að bíða eftir því að við eignumst börn. Hættum að bíða eftir því að börnin verði stór og fari að heiman. Hugsið ykkur allan tímann sem við eyðum í að bíða eftir öllum sköpuðum hlutum.

Mjög þekkt í samfélaginu á Íslandi er biðin eftir að „losna við helvítis aukakílóin" (afsakið orðbragðið). Það er bara hreinlega eins og við konur getum ekki verið hamingjusamar nema við losnum við síðustu 3 kílóin, síðustu 10, 20, 25 kílóin, eða meira. Svo jafnvel þegar við erum búnar að losna við 25 kíló þá erum við samt ennþá í biðstöðu vegna þess að við erum ekki enn lausar við síðustu 2-3 kílóin. Hundóánægðar með okkur jafnvel. „Djöfullinn (aftur afsakið) af hverju get "ég" ekki orðið 55 kíló. "Ég" hangi alltaf í þessum ömurlegu 58 kg! Þessi ofdýrkun á kílóatölu er svoleiðis gjörsamlega að fara með okkur konur.

Auðvitað er ekki hollt að burðast með of mörg aukakíló. Það veit hvert mannsbarn. Það getur beinlínis verið lífshættulegt. En þótt kílóin séu mörg er alveg hægt að vera hamingjusamur. Það er hægt! Það er líka hægt að vera hamingjusamur á meðan verið er að vinna í því að fækka kílóunum. Lífið þarf ekki að vera í bið á meðan. Það er líka hægt að vera hamingjusamur þótt við séum 10 kílóum þyngri en við vildum vera. Þetta snýst um viðhorf og skynsemi.

Hættu að bíða sífellt eftir tilefni til að verða hamingjusöm, hættu að drepa tímann því tíminn er þitt eigið líf. Lifðu lífinu lifandi. Njóttu augnabliksins. Þú átt bara þetta eina líf.

Mundu að núna er stundin til að vera hamingjusöm! Veldu þér þína hamingju!

 

Með ást og hamingju,

Berglind

Nýtt tímabil hjá okkur Rósunum er að hefjast í kvöld :)

Róleg og ljúf leikfimi fyrir stærri konur :) En „stærð“ er afstæð. Allt sem þarf er vilji til að vera með, fúsleiki til að breyta lífsstílnum og löngun til að vera í skemmtilegum félagsskap kvenna sem glíma við sömu vandamál og þú. Það eru allar konur velkomnar.

Forgangsraðaðu sjálfri þér í fyrsta sæti og vertu með okkur - gerðu það besta fyrir sjálfa þig! Mjög margar konur setja sjálfar sig aftarlega í forgangsröð þeirra verka sem vinna þarf á daginn. Flest allt annað kemur á undan. Svo þegar kemur að því að þær ætla að hugsa um sig, þá er dagurinn búinn, orkan búin og viljinn búinn. Góða nótt :/ En þessu geturðu breytt. Staðreyndin er sú að enginn nema þú getur breytt þessu. Með því að stunda reglubundna hreyfingu 3 sinnum í viku gerirðu heilmikið fyrir þig. Styrkir vöðva líkamans, hjarta og æðakerfi, styrkir stoðkerfi líkamans svo eitthvað sé nefnt. Án nokkurs vafa er það svo andlega hliðin sem lyftist upp. Líkaminn framleiðir „gleðihormón“, endorfín, þegar við hreyfum okkur. Við það eykst með tímanum gleði okkar og jákvæðni, sjálfsstyrkur og sjálfsmynd. Andlega hliðin fær upplyftingu ekki síður en hin líkamlega.

Einstök nálgun á viðfangsefninu, mikil hvatning og utanumhald! Rósirnar vinna út frá jákvæðni, sjálfsmynd, sjálfsstyrkingu, gleði, viðhorfum og hvernig breyta megi neikvæðum hugsunum í jákvæðar. Nokkurs konar hugrænt atferli. Lykill að vellíðan er eigið sjálfsmat og fyrst af öllu þurfum við að byggja upp gott og heilbrigt mat á okkur sjálfum og tilverunni. Byrjum á að breyta hugarfarinu, þar er lykillinn.

Enginn gerir þetta fyrir þig – þú gerir þetta sjálf! En það ert líka þú sem uppskerð eins og þú sáir :) og nýtur ávaxtanna.

Fyrsta vikan er frí til prufu :) Sjáumst kl. 18:00 í kvöld. 

Endilega hafið samband í [e-mail]

Njótið dagsins.

Lúv, Berglind