Jólin handan við hornið

 

Hver er sinnar gæfu smiður. Þú þarft að vera sáttur við sjálfan þig til að geta verið sáttur við lífið. Það eru ekki aðrir sem gera okkur hamingjusöm, við sköpum okkar eigin hamingju. Ef við erum hamingjusöm í því sem við erum að gera, þá munum við ljóma og vaxa í lífi og leik. Við munum öðlast betri hæfni til að gefa af okkur kærleika og hlýju.

 

Við berum öll ábyrgð á okkar eigin innri líðan, okkar eigin hamingju, okkar eigin viðbrögðum. Við getum aldrei komið þessum hlutum yfir á aðra og gert aðra þar með ábyrga fyrir því sem við gerum. Við stjórnum okkur sjálf og aðrir stjórna sjálfum sér. Þar liggur jafnvægið í samskiptum milli fólks. Það er að fara svo dásamlegur tími í hönd, tími samskipta og nærveru. Við ættum öll að huga að því að koma fram við aðra eins og við viljum að komið sé fram við okkur :)

 

Nú eru jólin rétt handan við hornið. Það gefur okkur tækifæri til að gefa af okkur af kærleika og af hlýju. Bestu gjafirnar sem við gefum eru ekki veraldlegs eðlis heldur er það kærleikur og væntumþykja.

 

Hugsum um kærleikann fyrst og fremst því það er heila málið. Þegar upp er staðið þá er það kærleikur og hlýja sem gefa okkur möguleika á hamingju.

 

Ég ætla að láta fylgja hér litla sögu sem ég fann á netinu um daginn og mér finnst eiga heima í okkar þjóðfélagslegu aðstæðum í dag.

 

Njótum lífsins og njótum dagsins, með hvert öðru, fyrir okkur sjálf og fyrir kærleikann.

 

"Maður nokkur refsaði 3ja ára gamalli dóttur sinni fyrir það að eyða heilli rúllu af gylltum pappír. Ekki var mikið til af peningum og reiddist hann þegar barnið reyndi að skreyta lítið box til að setja undir jólatréð.

 

Engu að síður færði litla stúlkan föður sínum boxið á jóladagsmorgun og sagði: "Þetta er handa þér pabbi". Við þetta skammaðist faðir stúlkunnar sín fyrir viðbrögð sín daginn áður. En reiði hans gaus upp aftur þegar hann áttaði sig á því að boxið var tómt. Hann kallaði til dóttur sinnnar, "veistu ekki að þegar þú gefur einhverjum gjöf, þá á eitthvað að vera í henni?"

 

Litla stúlkan leit upp til pabba síns með tárin í augunum og sagði: "Ó pabbi boxið er ekki tómt. Ég blés fullt af kossum í það. Bara fyrir þig pabbi." Faðirinn varð miður sín. Hann tók utan um litlu stúlkuna sína og bað hana að fyrirgefa sér.

 

Það er sagt að mörgum árum seinna, þegar faðir stúlkunnar lést, og hún fór í gegnum eigur hans hafi hún fundið gyllta boxið frá því á jólunum forðum við rúmstokkinn hans, þar hafði hann haft það alla tíð; þegar honum leið ekki vel gat hann tekið upp ímyndaðan koss og minnst allrar ástarinnar sem barnið hans hafði gefið honum og sett í boxið.

 

Í vissum skilningi höfum við allar lifandi mannverur tekið á móti gylltum boxum frá börnunum okkar, fjölskyldum og vinum, fullum af skilyrðislausri ást og kossum. Það getur enginn gefið dýrmætari gjöf.

 

Í dag skaltu gefa þér augnablik og njóta stórrar handfylli af minningum og mundu að þær verma hjarta þitt og bráðna þar, en ekki í höndum þínum."